Mindfulness 101 / Mindful Olmak Nedir?

    Merhaba sevgili okuyucular,

    Hello dear readers,

    Bugün farklı bir konu üzerinde duracağım çünkü son zamanlarda iç sesimi çok dinlemeye başladım ve "mindful" yani farkında olma hali ile ilgilenmeye başladım.

    Today I will dwell upon a different topic because I've been paying attention to my inner voice lately and I've become interested in being mindful.

    Mindfulness nedir?

    What is mindfulness? 

    Kabul edelim, bu kelimeyi çok duyuyoruz. Oldukça büyük bir trend haline geldi ama peki bu tam olarak nedir? Aslında içinde bulunduğumuz anda olmamızı hatırlatan bir enerji türüdür. Ne yazık ki, her zaman hareket halinde olduğumuz için hayatta olduğumuzu ve anı yaşamamız gerektiğini unutuyoruz. Derslere katılıyoruz, işe gidiyoruz, dışarıda buluşuyoruz vb. Elbette bu takip ettiğimiz günlük bir program ama sorun şu ki otomatik pilotta hareket ediyoruz. Anı yaşamıyoruz, sadece akıp gitmesine izin veriyoruz.

    Let's admit, we've been hearing this word a lot. It's quite a major trend but what is it about? It is a kind of energy that reminds us to be in the present situation. Unfortunately, we tend to forget that we are alive and live in the moment since we are always on the go. We attend classes, we go to our workspace, we meet up outside and so on. Of course, this is the daily schedule we follow but the problem is, we act as if we are on automatic pilot. We do not own the moment, we just let it slip away. 

    Zihin ayrıca endişelere, korkulara, pişmanlıklara veya öfkeye kapılmaya yatkındır bu yüzden buraya kadar okuduysanız ve içinizden "BU BENİM" diye bağırıyorsanız bu tamamen iyi bir şey. Hepimiz bunu yaşıyoruz çünkü. Ancak bunu değiştirme gücümüz de var. "Mindful" bir insan olmak, kendinizin, çevrenizin ve belirli bir anda neler yaşadığınızın farkında olmanız anlamına gelir. Sadece nefes alıp verin ve duyularınızın farkına varın. Attığınız her adımın tadını çıkarın. Hayatın harika yönlerini keşfedin. Bu enerji kesinlikle mutluluğunuzu size geri getirecektir.

    The mind is also susceptible to get caught up in worries, fears, regrets or anger, so it is totally fine if you've been reading up to this point and screaming "THIS IS ME" inside. We all go through this. However, we also have the power to change that. Being a mindful person means that you are aware of yourself, your surroundings and what you are going through at the specific moment. Just breathe in and out to come to your senses. Enjoy each step you take. Discover the wonders of life. This energy will surely bring back your happiness.

    Pandemi sağ olsun, bu öngörülemez zamandan geçtiğimiz için, bunu yapacak cesaretiniz veya motivasyonunuz yoksa bu tamamen anlaşılabilir bir şey. İlk başlarda ben uzun süre kendimi toparlayıp bu gerçeği kabullenemedim bile. Yine de, tüm bu zorluklarla yüzleşmek için gereken dayanıklılık hepimizde mevcut.

    It is totally apprehensible if you lack the courage or motivation to do this since we are going through these unprecented times thanks to the pandemic. I even couldn't pull myself together and process this fact for a long time in the beginning. Nevertheless, we all have stamina to face all the challenges. 

    Genellikle geleceğimize yatırım yaparız ama gelecek şu anda inşa edilir. Öyleyse bir adım atın, "mindful" olun, şu an sahip olduğunuz her andan zevk alın çünkü kısa bir süre sonra neler olabileceğini bilmiyorsun. Bir sonraki aşamada ne olduğunu veya hayatın size ne gibi sihirli anlar sunabileceğini asla bilemezsiniz. Öyleyse kendinizi bu kadar baskı altında tutmanızın ne yararı var?

    We usually invest in our future but the future is built in the present. So step up, be mindful, enjoy each moment you have now because you don't know what may happen in a short span of time. You never know what's around the next corner or what magic life has in store for you. So what's the use of putting yourself under such pressure? 

    Nefes alın, odaklanın, gerginliğinizden kurtulun ve anda yaşayın. Uyanın ve ne kadar değerli biri olduğunuzu, hayatta olduğunuz için ne kadar şanslı olduğunuzu fark edin!

    Breathe, concentrate, release tension and be in the moment. Wake up and realise how precious you are and also how lucky you are to be alive!

Take care ✨
İlayda

Tiyatro Oyunlarından ve Müzikallerden Beyaz Perdeye Uyarlanan 5 Film / 5 Films Adapted Into Big Screen Based On Plays And Musicals

GREASE (1978)

    Jim Jacobs, Warren Casey ve ek şarkı yazımıyla John Farrar tarafından 1971’de yapılan Grease müzikali o zamandan beri her yaştan kitleye hitap eden bir müzikal. Adını 1950’ler sonrası Amerika’da çalışan genç kitleye takılan “greasers”  lakabından alan Grease, lise yıllarında geçen bir aşk hikâyesini farklı karakter çatışmaları ile gözler önüne seriyor. Senaryoyu müzikleriyle zenginleştiren bu oyun Broadway’in en uzun soluklu yapımlarından biri. 

    Made in 1971 by Jim Jacobs, Warren Casey, and additional songwriting by John Farrar, the Grease musical has since been a musical for audiences of all ages. Grease, which takes its name from the nickname "greasers", which was given to the young people working in America after the 1950s, reveals a love story set in high school with different character conflicts. This play, which enriches the script with its soundtracks, is one of Broadway's longest running productions.

    Aldığı olumlu eleştiriler sonucu 1978 yılında filme çevrilen oyunun başrollerini o dönemde dansları ve oyunculuğu ile ön planda olan John Travolta ile Olivia Newton-John paylaşıyor. Hem eleştirilerde hem de gişe hasılatında tam puan alan bu film, müzikal ile ufak farklılıklar gösteriyor. Oyunun açılış sahnesi, karakterlerin ilk karşılaşma anı ve okul kıyafetlerinin rengi değişmiş olsa da film bir klasik olarak kalmaya devam ediyor.

    John Travolta and Olivia Newton-John, who were at the forefront with their dance moves and acting skills at the time, shared the leading roles of the play, which was adapted into a film in 1978 as a result of positive reviews. The film, which received full points in both criticism and box office revenue, differs slightly from the musical. Even though the play's opening scene, the moment the characters first meet, and the colour of the school uniforms were altered, the film remains a classic.

MAMMA MIA! (2008)           

    İngiliz oyun yazarı Catherine Johnson tarafından yazılan “Mamma Mia!” dünyanın en ünlü müzikallerinden biri. Farklı dillere de çevrilip oynanan bu oyun genellikle kapalı gişe oynuyor. ABBA grubunun şarkıları kullanılan bu müzikal, evlenmek üzere olan Sophie’nin babasını arama çabasını anlatıyor. Karmaşık ilişkileri neşeli bir dille anlatan oyun bir Yunan adasında geçiyor.

    "Mamma Mia!" written by British playwright Catherine Johnson is one of the most famous musicals in the world. This play, which has been translated into different languages and played, usually plays to a full house. This musical, which uses songs from the band ABBA, is about Sophie’s quest to search for her father. The play, which talks about complex relationships in a cheerful language, takes place on a Greek island.

    2008 yılında çekilen film versiyonunda başrolleri Meryl Streep, Pierce Brosnan ve Amanda Seyfried paylaşıyor. Filmin yönetmeni Phyllida Llyod aynı zamanda orijinal Broadway oyununun da yönetmenliğini üstlenmiş. Müzikal ile film adaptasyonu arasında pek fark görülmüyor, sadece birkaç şarkı filmde kullanılmamış. Yine de filmin gişe başarısını bu eksiklik gölgelememiş.

    The film version, shot in 2008, stars Meryl Streep, Pierce Brosnan and Amanda Seyfried. The director of the film, Phyllida Llyod, also directed the original Broadway play. There is not much difference between the musical and the film adaptation, only a few songs were not used in the film. Still, this shortcoming did not overshadow the film's box office success.

NINE (2009)

    Federico Fellini’nin yarı otobiyografik olma özelliği taşıyan 1963 yapımı “Otto e Mezzo” filmi üzerinden yazılan Nine müzikali aslında bir ders projesi olarak ortaya çıkmış. Maury Yeston’ın yazdığı ve 1982 yılında Broadway yapımı olarak sahnelenen bu müzikal Tony ödülleri de kazanmış ve oldukça beğenilmiş. Orta yaş bunalımında olan 40’lı yaşlardaki yönetmen Guido Contini’nin kaybetmeye başladığı yaratıcılığını ve kadınlarla olan ilişkisini konu alan bu müzikalde Guido’nun dengeyi kurmak için nasıl çabaladığını seyrediyoruz.

    The "Nine" musical, based on Federico Fellini's 1963 movie "Otto e Mezzo", which is semi-autobiographical, actually emerged as a lecture project. Written by Maury Yeston and staged as a Broadway production in 1982, this musical Tony won awards and was highly appreciated. In this musical we watch how Guido Contini, who is in his mid-life crisis as a forty something, begins to lose his creativity and his successful relationships with women which pushes him to try to balance everything.

    Beyazperdeye 2009 yılında Daniel Day-Lewis, Judi Dench, Nicole Kidman, Marion Cotillard, Penélope Cruz, Sophia Loren, Kate Hudson, ve Stacy Ferguson gibi başarılı oyuncularla aktarılan filmin oyunla arasında çok büyük farklılık yok. Film için ekstra olarak sadece yeni şarkılar yazılmış. İzleyenler için ise Guido’nun hayalleri ve gerçek hayatı arasındaki farklılıkları filmde fark etmek daha rahatken oyunda bu ayrım çok da net verilmiyor.

    The film, which was adapted into the big screen in 2009 with successful actors such as Daniel Day-Lewis, Judi Dench, Nicole Kidman, Marion Cotillard, Penélope Cruz, Sophia Loren, Kate Hudson, and Stacy Ferguson, does not differ greatly from the play. Only some new songs were written as extra for the film. For those who watch it, it is easier to notice the differences between Guido's dreams and real life in the film, but this distinction is not very clear in the play.

HAIR (1979)

    James Rado ve Gerome Ragni tarafından yazılan oyun 1967’de sergilenmeye başlanmış. Hippi kültürünü ve Vietnam savaşına karşıtlığı konu edinen bu oyun küfürlü konuşmalar ve çıplak sahneler içerdiği için çok ses getirmiş. Hippilerin New York’taki bohem hayatları müziklerle çok güzel bir şekilde yansıtılmış ve herkesin şu an aşina olduğu “Let The Sunshine In” şarkısı da yıllarca dillere pelesenk olmuş haliyle. 

    Written by James Rado and Gerome Ragni, the play began to be shown in 1967. This play, which is about the hippie culture and the opposition to the Vietnam War, has made a lot of noise because it contains abusive speech and nude scenes. The bohemian lives of the hippies in New York are reflected very well with the music, and the song "Let The Sunshine In", which everyone is familiar with now, has been sung by many.

    Milos Forman tarafından yönetmenliği üstlenilen film adaptasyonu 1979 yılında gösterime girmiş. Başrollerini John Savage, Treat Williams gibi oyuncuların paylaştığı film dünya sinema tarihinin klasikleri arasında bulunuyor. Müzikal hali ve beyazperde uyarlaması arasında pek çok farklılık görülüyor. Karakterlerin yaşadığı yerler ve başlarına gelen olaylar değiştirilmiş. Müzikal daha çok Amerika barış hareketine ve hippiler arasındaki aşk ilişkilerine yoğunlaşırken film daha çok hippilerin tasasız yaşantısına vurgu yapmış. Yine de her iki versiyonun da etkileyici olduğunu söylemek gerek. 

    The film adaptation, directed by Milos Forman, was released in 1979. Starring actors such as John Savage and Treat Williams, the film is among the classics of the history of world cinema. There are many differences between the musical version and the screen adaptation. The places where the characters live and the events that happen to them have been changed. While the musical focuses more on the American peace movement and the love affair between the hippies, the film emphasizes the carefree life of the hippies. Still, it should be remarked that both versions are impressive.

LES MISERABLES (2012)

    1980 yılında Paris’te, 1985 yılında West End’de ve 1987 yılında Broadway'de sahnelenmeye başlanan oyun Victor Hugo’nun sefiller isimli romanından konusunu alıyor. Oyunda eski mahkûm olan Jean Valjean'ın nasıl yaşam mücadelesini verdiğini, diğer karakterlerle olan ilişkisini ve Fransa’daki siyasi karışıklığı izliyoruz. West End’de en uzun soluklu müzikal olmasının yanı sıra dünyada da ikinci en uzun soluklu müzikal olarak kabul ediliyor. 

    The play that was first staged in Paris in 1980, at the West End in 1985 and on Broadway in 1987 is based on Victor Hugo's novel The Miserable. In the play, we watch how ex-convict Jean Valjean struggles to survive, his relationship with other characters and the political turmoil in France. In addition to being the longest running musical in the West End, it is also regarded as the second longest running musical in the world.

    Klasikleşen bu yapıtın filmleri de birden fazla oldu. 1952’den itibaren pek çok filmi çekilen bu oyunun en ses getiren uyarlaması 2012 yılında geldi. Yönetmenliğini Tom Hooper’ın üstlendiği filmde başrolleri Hugh Jackman, Russell Crowe, Anna Hathaway, Amanda Seyfried gibi oldukça başarılı oyuncular paylaşıyor. Akademi ve BAFTA ödülleri dahil bir çok ödülle taçlandırılan film eleştirmenlerden de olumlu yorum aldı. Playback yapılmayıp çekim sırasında canlı olarak müziklerin kaydedilmiş olması da filmin ilgi odağı olmasında bir etken.

    There were more than one adaptations of this classic work. The most prominent adaptation of this play, which has had many film versions since 1952, came in 2012. Directed by Tom Hooper, the film stars highly successful actors such as Hugh Jackman, Russell Crowe, Anna Hathaway and Amanda Seyfried. The film, which was granted with many awards including the Academy and BAFTA awards, received positive reviews from the critics. The fact that the music was recorded live during the shooting phase is another factor that played a role in making this film outstanding.

Film Eleştirisi: Swallow (2019) / Film Review: Swallow (2019)

Selam arkadaşlar!

Hi folks!

En son buraya yazdığımdan beri uzun bir süre geçtiğinin farkındayım. Düşündüğümden daha zor oldu bu pandemi dönemi. İnişlerim çıkışlarım oldu ve kendimi toplamaya çalıştım, en sevdiğim konulardan biriyle ilgili bir yazı paylaşarak muhteşem bir geri dönüş yapmak istedim: Filmler!

I know that it's been a while since I last posted here. It's due to this unprecedented pandemic that struck me harder than I thought. I've had my share of ups and downs and endeavoured to gather myself up and decided to make a grand entrance with a post related to one of my loves: Films! 

İlk olarak, son zamanlarda üç tanesi 5 sezon olan yaklaşık 20 dizi ve 50 film izledim. İç sesiniz muhtemelen bana küfrediyor ama özür dilerim, aylardır evde mahsur kaldık ve sinematik dünyadan FAZLASIYLA keyif alıyorum.

To begin with, lately I've seen around 50 films and 20 television series- three of which had 5 seasons. Your inner voice is probably vituperating me but sorry not sorry, we've been locked up for months and I enjoy this cinematic world A LOT.

Swallow (2019) filmini incelemek istedim çünkü son zamanlarda karşılaştığım en tuhaf filmlerden biri oldu. Yönetmen Carlo Mirabella-Davis ve bildiğim kadarıyla bu onun ilk uzun metraj filmi. Sinematografisi oldukça sürükleyici ve Katelin Arizmendi işinde mükemmel görünüyor. Konuyla daha fazla ilgilenen veya profesyonel bilgiye sahip olanlar için, aşağıya video bırakacağım:

I wanted to review Swallow (2019) because it's one of the most bizarre films I've come across in the recent times. The director is Carlo Mirabella-Davis and as far as I'm concerned, this is his first feature film. The cinematography is quite gripping and Katelin Arizmendi seems to excel at her work. For those of you who are more interested in the subject or have a professional knowledge, I'll just leave the following video here:

Başından itibaren bile film sizde bir rahatsızlık hissi uyandırıyor çünkü her şey oldukça orantılı görünüyor. Konuya gireyim ve sizi uyarmalıyım çünkü spoiler olacak. Haley Bennett tarafından canlandırılan Hunter, evliliği sonucunda mükemmel bir aile de kazanmış olur. Neredeyse oyuncak bir bebek gibi görünen bir eşi var, oğullarını desteklemek için her zaman orada olan bir aile var ve Hunter bir şekilde aralarında kaybolmuş gibi görünüyor. Hunter'ın ailesini hiç görmüyoruz ve onlardan asla bahsetmiyor, bu da bana yetim olduğunu ya da ailesinin çok uzakta yaşadığını düşündürdü ilk başta. Hatta bir noktada kayın validesi gerçekten mutlu olup olmadığını soruyor, Hunter bunun gerçek olduğunu söyleyerek cevap verir ama bunun doğruluğunu asla yüz ifadesinden alamıyoruz. Daha sonra spontane şeyler yapmasını söyleyen bir kitap okur ve kendini buna yatkın hisseder. Sonrasında bir misketin kendini çektiğini hissediyor ve bu da filmin başlığının nereden geldiğini açığa vurmuş oluyor (Swallow=Yutmak). O gece kocasına açılmaya çalışıyor ama sonra bunu kendine saklamaya karar veriyor ve üzerinde durmuyor. Ertesi sabah, halıyı süpürürken bir raptiyeye rastlıyor ve onu yutmaya çalışıyor. Bunu başaramayıp tezgahın üzerine koyup gidiyor. Ona daha çok çekildiğini hissederek artık direnmiyor ve ikinci gidişinde yiyor. Çengelli iğne, satranç taşı, pil vb. gibi keskin nesneler / gıda dışı öğeler yeme alışkanlığı geliştiriyor ve başarısız biri olduğunu düşünüyor çünkü ultrasonda yediği şeyler ortaya çıkıyor, bu da eşini ondan uzaklaştırıyor. Hunter filmin başından beri hep eşini ve onun ailesini mutlu etmek için çabalıyor.

Even from the get-go, the film gives you a sense of discomfort because everything seems quite proportionate. Let's delve into the topic and allow me to warn you because there will be spoilers. Hunter, who is played by Haley Bennett, has married into a perfect family. She has a husband looking almost like a doll, he has a family who is there all the time to support him and she somehow seems lost among them. We never see her family or she never talks about them which initially made me think that she was either an orphan or her family lived far away. Even at one point, her mother-in-law asks whether she is really happy or she is merely faking it. She then replies by saying it is genuine but we never get that expression from her face. Later on, she reads a book which tells to do spontaneous things and she feels tempted. She feels drawn to a marble and then she swallows it, revealing where the title is coming from. She tries to open up to her husband that night but she decides to keep that to herself and just does not dwell upon it. The next morning though, while she is vacuuming the carpet, she comes across a thumbtack and tries to swallow it. Failing to do so, she puts it on the counter and goes away. Feeling more drawn to it, she does not resist anymore and eats it. She develops the habit of eating sharp objects/non-food items including a safety pin, a chess piece, a battery, etc. When this is discovered while she is having an ultrasound scan, her life turns upside down because her husband seems to drift apart and she thinks she has failed him. She mainly tries to make him happy and this has been the way from the opening of the film.

Ve sonuç geliyor; Hunter'da pika var! Bu, hamilelik veya stres tarafından tetiklenen ve çoğunlukla vücuttaki demir eksikliğinden kaynaklanan gıda dışı ürünleri yeme eğilimi olarak bilinir. Durumu bilen kocası ve ailesi, bebek tehlikede olduğu için durumu ele almak adına ellerinden geleni yapıyorlar. Her zaman evde olamayacakları için bir profesyonel işe alırlar ve Hunter içinde bulunduğu stresten kaçmanın bir yolu olarak metal yemeye daha yatkın hisseder. Tuvalette çiviler saklar ve gizlice onları yutmaya devam eder. Bir psikolog ile tedaviye başlar ve seansı sırasında istenmeyen bir çocuk olduğunu açıklar, ancak annesi kürtaj olmamış çünkü inançlarına göre bu yanlış kabul ediliyormuş. Fakat bu gerçek Hunter'ın peşini yıllar boyu bırakmamış ve ne hayatı ne de vücudu üzerinde kontrol sahibi olamadığını görüyoruz. Bu tarz şeyleri yutarak kendini kontrol edebildiğini hissettiğini bile söylüyor seansta. Bu gerçek kocasını ve ailesini dehşete düşürür ve bu da bir karar almalarına sebep olur. Bir psikiyatri hastanesine kaldırılmalıdır. Hunter kaçmayı başarır ve hastaneye gitmek istemediği için bunu yaptığını düşünsek de aslında biyolojik babasıyla yüzleşmek istediği için yaptığını görüyoruz. Evli ve bir çocuk sahibi olan biyolojik babasına Hunter onun gibi kötü biri olup olmadığını soruyor. Geçmişte yaptığı şeyleri hatırlamaktan dolayı acı çeken adam onu sevdiğini ve iyi bir insan olduğunu söylüyor. Bu rahatlık ile Hunter, düşük yapmak için bazı haplar alıyor çünkü sırf kocası istediği için ve kendi bedeni hakkında söz sahibi olamadığı için bu bebeği istemez.

Then comes the verdict; she has pica! This is the tendency to eat non-food items triggered by pregnancy or stress and mostly due to the lack of iron in the body. Knowing the situation, her husband and his family try their best to handle the situation because the baby is in danger. They hire a professional to look after her since they cannot be at home all the time and she feels more prone to eating metals as a way of escaping the stress she has been under. She hides some nails in the toilet and secretly continues swallowing them. She begins to see a psychologist and there she reveals that she was an unwanted child but her mother did not get abortion because according to her beliefs it was wrong. However, Hunter seems to be haunted by this and she neither feels in control over her life nor her body. By swallowing these things, she says that she feels in control. This fact horrifies her husband and his family which lead them to make a decision. She has to be put down in a psychiatric hospital. She manages to run away and when we think that she has done it because she did not want to go to the hospital, she actually wanted to confront her biological father. He is now married with a girl and Hunter asks whether she is bad like him. He seems to be in agony because of remembering the things he did in the past and says that he loves him and she is a good person. With relief, Hunter goes to get some abortion pills to have a miscarriage because she does not want this baby just because his husband wants and she wants to control the situation.

İlk bakışta bu garip veya acımasız gelebilir, ancak satırların arasında okuduğunuzda, bunun Hunter'ın yabancı hissettiği şeylerle başa çıkma yöntemi olduğunu görüyorsunuz. Biyolojik babasının annesinden faydalandığını ve o kadının durum üzerinde herhangi bir kontrolü olmadığını bilmek Hunter'ı derinden etkiledi. Annesi inancının kurallarını ya da toplumun koyduğu kuralları kabul etti, çünkü eğer bunu yaparsa "iyi bir kadın" olacaktı. Bu fikir tamamen yanlış. Hunter da sessizliğini korudu ve sorunsuz bir şekilde annesi gibi yaşamaya çalıştı, ancak vücudu bazı reaksiyonlar göstermeye başladı ve pika sendromu ortaya çıktı. Bu film tamamen kadının özerkliği ile ilgili. Hunter'ın baskıcı topluma veya ataerkil dünyaya meydan okumak için yapabileceği şeyler daha derin bir okumayı hak ediyor. Filmde toplumda kabul edilmeyen şeyler yapıldığında bu rahatsız edici bir hal alıyor. Evet, bu tür nesneleri yutmak doğru seçim olmayabilir, ancak ona başka seçenek sunulmadı. Çocukluk dönemi tam anlamıyla gösterilmedi filmde ancak zor bir dönem geçirdiği söylenebilir. Hunter'a düzgün davranılmadı, bir travma geçirdi ve olayları derinde gizli tutmaya çalışsa da, sonunda rahatsız edici bir şekilde ortaya çıktı.

At first sight, this might sound gore or relentless but when you read between the lines, this is her unique way of coping with the things she feels stranger to. Knowing that her biological father took advantage of her mother and she did not have any control over the situation has wounded her soul. Her mother accepted the rules of her belief or the rules put by the society because if she conforms, this makes her a good woman. This idea is completely wrong but coming from that family, Hunter seems to have kept her silence and tried to lived like her mother without any trouble but her body began to show some reactions which is the pika syndrome here. This is about female autonomy. The extent that Hunter can go to defy the oppressive society or the patriarchal world deserve a deeper reading. The film becomes disturbing when she does things that are not accepted in the society. Yes, swallowing such items may not be the right choice but there are a lot of choices that she is not offered to begin with. Her childhood period is not revealed but it can be deduced that she had a difficult one. She was not treated right, she had a trauma and even though she tried to keep things locked down, they finally emerged in a perturbative way.

Yukarıda bahsettiğim gibi sinematografisi oldukça şaşırtıcı. Mükemmelliği en başta hissediyorsunuz ancak garip hissetmenizi sağlayan unsurlar da var. Sahneler çoğunlukla pastel renklere sahip ancak özellikle Hunter hakkında bir sahne olduğunda kırmızı renk kullanımı fazlasıyla var. Hunter bir çatışma içinde gibi görünüyor ve hamileliği için izleyici olarak biz de asla mutlu hissetmiyoruz çünkü ondan Hunter da oldukça rahatsız görünüyor.

The cinematography as I mentioned above is quite astonishing. You feel the perfection from the beginning but there are also elements that make you feel the uncanny. The scenes have mostly soft colours but also there is a use of the colour red many times, especially when it is about Hunter. She seems to be in a conflict and we never feel happy for her pregnancy since she seems quite uncomfortable with it.

Onun hareketlerini haklı çıkarmıyorum ya da pica savunucusu olduğumu iddia etmiyorum ve bu filmin konusu da değil zaten. Hunter, itaat gerektiren bu sözde mükemmel toplumdan çıkış yolu bulmaya çalışan bir kadın ve beklentileri karşılamayınca da akıl hastanesine yatırılma gibi sonuçlara maruz kalmayı göze almalıdır. Bu filmin bir başyapıt olduğunu ve denk gelince kesinlikle izlemeniz gerektiğini söyleyemem ancak farklı bir açı görmek ve herkes tarafından bilinen bir konunun nasıl farklı yansıtabileceğini, farklı bir tür kullanımını deneyimlemek isteyebilirsiniz.

I'm not justifying her actions or claiming that I'm pro-pica and this is not the point of the film either. Hunter is a woman trying to find a way out of this so-called perfect society which demands obedience and if she does not conform to the expectations then she has to suffer consequences aka being constitutionalized. I can't say that this is a masterpiece and you should definitely see it when you get the chance, but you might want to give it a try if you want to see things from a different point of view and how this common topic can be conveyed with a different genre.

Fragmanı aşağıda bulabilirsiniz:

Here is the trailer:

92. Akademi Ödülleri (The 92nd Academy Awards)

"And the Oscar goes to..."

Uzun zamandır ilk defa ödül töreninde bu kadar keyif aldım. Kategorilerdeki tüm seçimlerden çok memnunum. Ödül törenine geçmeden önce kırmızı halıdan da bahsetmek istiyorum çünkü tüm adaylar oldukça etkileyiciydi. Ayrıca Natalie Portman'ın Dior elbisesine adaylık alamayan tüm kadın yönetmenlerin ismini işlemesi de muazzam bir detaydı.

It's actually been a long time since I last enjoyed this ceremony. I'm literally happy with all the picks in all the categories. Before moving onto the award ceremony, I'd like to talk about the red carpet because all the nominees looked quite ravishing. Besides, Natalie Portman had a Dior gown, on which the names of female directors who were not nominated at the ceremony were embroidered. It was a great way to honour them.

Charlize Theron in Dior Haute Couture and Tiffany & Co. jewelry

Margot Robbie in Chanel

Renée Zellweger in Armani Privé

Brie Larson in Celine and Bulgari jewelry

Natalie Portman in Dior Haute Couture and Cartier

Penélope Cruz in Chanel and Swarovski jewelry

Janelle Monáe in Ralph Lauren

Bu yıl da önceki gibi ana sunucu yoktu. Aslında umrumda da değil çünkü tüm adaylıkları sunan sunucular oldukça komikti ve bu şekilde tören olması gerekenden daha uzun sürmeden güzelce ilerledi. Janelle Monáe'nin açtığı açılış gösterisinden gerçekten keyif aldım. Tüm "En İyi Film" dalındaki aday filmlerin oyuncusu şeklinde giyinmiş dansçılar çıktı sahneye. Buradan izleyebilirsiniz. Kristen Wiig ve Maya Rudolph da komikti. Onları da buradan izleyebilirsiniz. Seyirciler üzerinde büyük etkisi olan an, Eminem'in sahneye çıktığı an kesinlikle. 18 yıl önce "Lose Yourself" şarkısıyla Oscar kazandı, ancak boşuna gitmiş olacağını düşünerek törene katılmadı çünkü kazanma şansı olmadığını düşünüyordu. Eminem bu şansı kaçırdı ve şimdi bunca yıldan sonra, o zaman yapamadığı şeyi yapmak için geri dönmüş oldu. Herkes şaşırdı çünkü bir sır gibi saklandı sahne alacağı ve buna şahit olmaktan çok mutlu oldum. Performansını buradan izleyebilirsiniz. Sonra vefat eden insanları andıkları bir "In Memoriam" montajı gösterildi. Billie Eilish bu sırada "Yesterday" şarkı söyledi. Performansından hoşlandığımı söyleyemem. Bir de Luke Perry gösterilmedi ve neden hiçbir fikrim yok. Bu da üzücüydü açıkçası.

There weren't any hosts this year just like the previous one. I actually do not care about this because all the award presenters were quite funny and I think that way the ceremony does not continue any longer than it should. I really enjoyed the opening show Janelle Monáe put out. She included dancers dressed as the cast from all the Best Picture nominees. You can watch it here. Kristen Wiig and Maya Rudolph were also hilarious. You can also watch them here. What had a big effect on the audience is actually the moment Eminem stepped out on the stage. He won an Oscar for "Lose Yourself" 18 years ago but he didn't attend the ceremony thinking that it would be in vain because there was no chance for him to win. He missed out on this and now after all these years, he came back to do what he couldn't do back then. Everyone was surprised, it was kept like a secret and I was way too much happy to witness this. You can watch his performance here. Then there was an "In Memoriam" montage where they honoured the people who passed away. Billie Eilish sang "Yesterday" during that scene. I can't say that I enjoyed her performance. Also Luke Perry was not shown in the video and I have no idea why. 

Büyük kategorilerdeki tüm adaylıkları izleme şansım oldu, bu yüzden belirlediğim favorilerim seçildiği için çok mutluyum. Sam Mendes'in En İyi Yönetmen olarak Oscar kazanacağını düşündüm ama ödül "Parazit"e gitti, yine de memnunum çünkü tüm adaylarda bir numaralı filmimdi. İlk kez İngilizce olmayan bir film En İyi Film ödülünü kazandı.

I got to see all the nominees in the biggest categories so I'm frankly happy that all my favourites were picked. I just thought that Sam Mendes would won the Oscar as the Best Director but it went to "Parasite" yet again I'm okay with that because it was my number one film in all the nominations. So happy to see that for the first time a non-English win has won the Best Picture award.

2020 OSCAR ÖDÜLÜ KAZANANLAR LİSTESİ

2020 OSCAR WINNERS LIST

En İyi Film: Parasite

Best Picture: Parasite

En İyi Erkek Oyuncu: Joaquin Phoenix

Actor in a Leading Role: Joaquin Phoenix

En İyi Kadın Oyuncu: Renée Zellweger

Actress in a Leading Role: Renée Zellweger

En İyi Yönetmen: Bong Joon Ho

Directing: Bong Joon Ho

En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu: Laura Dern

Actress in a Supporting Role: Laura Dern

En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu: Brad Pitt

Actor in a Supporting Role: Brad Pitt

En İyi Animasyon: Toy Story 4

Animated Feature Film: Toy Story 4

En İyi Görüntü Yönetmeni: Roger Deakins

Cinematography: Roger Deakins

En İyi Kostüm Tasarımı: Litle Women

Costume Design: Little Women

En İyi Belgesel: American Factory

Documentary (Feature): American Factory

En İyi Kısa Belgesel: Learning To Skateboard In A Warzone (If You Are A Girl)

Documentary (Short Subject): Learning To Skateboard In A Warzone (If You Are A Girl)

En İyi Kurgu: Ford v Ferrari

Film Editing: Ford v Ferrari

En İyi Yabancı Film: Parasite

Foreign Language Film: Parasite

En İyi Makyaj ve Saç Tasarımı: Bombshell

Make Up and Hair Styling: Bombshell

En İyi Film Müziği: Joker

Music (Original Score): Joker

En İyi Özgün Şarkı: (I’m Gonna) Love Me Again (Rocketman)

Music (Original Song): (I’m Gonna) Love Me Again (Rocketman)

En İyi Yapım Tasarımı: Once Upon A Time... In Hollywood

Production Design: Once Upon A Time... In Hollywood

En İyi Kısa Animasyon: Hair Love

Short Film Animated: Hair Love

En İyi Kısa Film (Canlı Aksiyon): The Neighbors' Window

Short Film (Live Action): The Neighbors' Window

En İyi Ses Kurgusu: Ford v Ferrari

Sound Editing: Ford v Ferrari

En İyi Ses Miksajı: 1917

Sound Mixing: 1917

En İyi Görsel Efekt: 1917

Visual Effects: 1917

En İyi Uyarlama Senaryo: Jojo Rabbit

Writing (Adapted Screenplay): Jojo Rabbit

En İyi Özgün Senaryo: Parasite

Writing (Original Screenplay): Parasite

Film Eleştirisi: Joker (2019) / Film Review: Joker (2019)

En çok beklenen ve Oscar ödülü olduğu için mutlu olduğum film... Joker!

One of the most anticipated film and I am so glad that Joaquin Phoenix has won an Oscar as the best actor in a leading role... I'm talking about Joker of course!

Açıkçası, Joker benim en sevdiğim karakter ve bu yazıda taraflı olmamayı deneyeceğim ama bazen kontrolden çıkabilirim o yüzden beni önceden affedin. Sizi olası spoiler konusunda da uyarmam gerekiyor. Hala izlememiş olmanız da beni üzer. O yüzden lütfen diğer Joker filmlerini izlediyseniz önyargılı olmayın ve buna şans tanıyın.

Quite frankly, Joker is my favourite character and I'll try not to be biased on this post but I might derail sometimes, so forgive me in advance. And let me warn you about the potential spoilers as well. It will sadden me if you still haven't watched it. Please do not be biased and watch it without any prejudice. Give a chance to this Joker! 

Hepimiz Heath Ledger'ın ortaya çıkardığı oyunculuğun oldukça etkileyici olduğunu biliyoruz ve hiçbir şeyin bunun üstesinden gelemeyeceğini de. Hala da öyle düşünüyorum. Aksiyon dolu bir film olarak oldukça sürükleyiciydi. Öte yandan, bu yeni Joker, tür açısından öncekinden farklı. Bunun daha duygusal bir yanı, Joker'in özel yaşamına daha fazla bakış açısı var. Bu nedenle, filmin daha ilk açılış sahnesinden itibaren kahramanı ile kendimizi ilişkilendiriyoruz, hatta rahatsız edici ve mantıksız eylemlerini bile destekliyoruz. Ona hak veriyoruz, çünkü yaşadığı acıya sadece izleyici olarak bakabiliyoruz. Bir noktada, "Sadece ben mi öyle düşünüyorum yoksa dışarısı giderek deliriyor mu?" diyoruz. Bu düşünce hemen beliriyor çünkü acıyı onunla deneyimliyoruz.

We are all aware that the acting Heath Ledger put out was astonishing and we thought that nothing could ever top that. I still believe it, though. As an action packed film, it was quite gripping. On the other hand, this fresh-out-of-oven Joker differs from the previous one in terms of its genre. This has a more emotional side, more perspective to the life of Joker himself. Therefore, we associate ourselves with the protagonist from the very first opening scene of the film and can't help but support his even perturbative and preposterous acts. We reason with him because we are rendered as mere audience to the suffering he is going through. At one point he remarks, "Is it just me, or is it getting crazier out there?" which immediately strikes us because we have experienced the pain with him.

Joaquin Phoenix, yukarıda bahsettiğim gibi başka bir Joker tipini canlandırıyor. Duygusal olarak dengesiz, uygun olmayan anlarda onu güldüren bir hastalığa sahip, dünyadaki köklerini stabilize etmeye ve dünyayı anlamlandırmaya çalışan bir Joker ortaya koyuyor. O kadar güzel bir seviyede çıldırıyor ki neredeyse bir performans haline geliyor bu. Phoenix'in Joker'in duygusal yıkımını gösterdiği an etkilenmemek imkansız. Joker'i canlandırmak için oldukça zayıflaması gerekti Phoenix'in bu arada. Karakterimiz yalnız, annesi ile yaşıyor ve Murray Franklin'in şovunu izlemekten keyif alıyor çünkü aslında komedi dünyasında onun gibi olmayı arzuluyor. Komik bir adam olarak görülmeye çalışıyor ve insanları güldürmek istiyor, ancak hastalığı ve insanlarla bağlantı kuramaması nedeniyle diğerlerinden farklı olduğu için her seferinde başarısız oluyor. Hatta Franklin'i bir baba rol modeli olarak somutlaştırıyor ve onu gururlandırmak istiyor. Ancak, bir gün program sırasında stand-up videosu gösteriliyor ve insanlar onunla dalga geçiyor. Bu onu sinirlendiriyor. Ayrıca dışlanıyor ve sokaklarda birçok kişi tarafından da yumruklanıyor. Bu durumda kim olsa çıldırır ve toplumdan kendini uzak tutar.

Joaquin Phoenix portrays another type of Joker as I mentioned above. He puts out a Joker that is emotionally unstable, has a condition which makes him laugh during inappropriate moments, is looking for a tether that will stabilize his roots on earth and tries to make sense of the world. He goes mad on such a refine level that it almost becomes a performance. The way Phoenix shows the emotional breakdown of Joker gets under your skin and it is impossible not to be influenced. He has lost a fair percentage of his weight which aggravates the evil condition Joker is in. He is a loner, he lives with his mother and he enjoys watching Murray Franklin's show because he actually aspires to be like him in the comedy world. He endeavours to be deemed as a funny man and he wants to make people laugh but he fails each time because he is different than others due to his condition and his lack of human connection. He even embodies him as a father role model and wants to make him proud as well. However, one day his stand-up video is shown during the show and he is made fun of. This puts him off. He also has been an outcast and punched by many in the streets. Who wouldn't go bananas and stand against the society, right?

Ebeveynlerine de bakmalıyız bu noktada çünkü bazen yapı ile ilgili olsa bile, yetiştirme de önemli bir rol oynuyor. Annesi akıl hastalığından muzdarip ve aslında evlatlık. Bunu sahte babasıyla yüzleştiği noktayı öğrenir ve deliliğini daha da artırır. İhmal edilmişliğinin ve iyi bir aile yaşamına sahip olmadığı gerçeğinin altını çizmek önemlidir. Sadece bu neden sosyal olarak zorlanabilmesi için yeterli olsa bile, toplumla uyum için elinden gelenin en iyisini yapıyor. Tam tersi mutsuz olmasına rağmen onları gülümsetmek için çocuk hastanesine gidiyor. "Eğer Sen De Mutluysan Alkışla" şarkısını söylüyor ama aslında hiç mutlu değil. Dürüst olmak gerekirse palyaçoların dünyadaki sorunu da bu değil mi? Mutlu olmaları ve insanları güldürmeleri beklenir, ancak kimse onları düşünmez. (Duygularım ağır bastı şu an, üzgünüm.)

We should also look into his parents because even if it is sometimes about nature, nurture plays a significant role as well. His mother is suffering from mental illness and he is actually adopted. He gets to know this the point he confronts with his pseudo-father which adds to his craziness and disturbed state of mind. It is significant to underline the fact that he was neglected and did not have a decent family life. Even this reason alone is enough for him to become socially awkard, he still tries his best to blend in with the society. He goes to children's hospital to make them smile even though he is pretty much the opposite and quite unhappy. He sings the song "If You're Happy And You Know It" but he has actually never been happy. Isn't this the worldwide problem of the clowns to be honest? They are expected to be happy and make people laugh but no one thinks about them. (My sentiments are kicking in right now, sorry.)

Film ilerledikçe Wayne ailesini görüyoruz. Kimden bahsettiğimi biliyorsunuz değil mi? Bruce Wayne, yani Batman'ın hikayesi burada başlıyor. Ailesi sokakta öldürülüyor hem de Murray Franklin'i canlı gösterisi sırasında öldürdüğü için Joker tutuklandıktan hemen sonra. Peki devam filminde ne olacak?

As the film unfolds, we get to see the Wayne family. It rings a bell, right? The story of Bruce Wayne aka The Batman begins here. His parents gets shot in the street after Joker is arrested due to murdering Murray Franklin during the live show. So what will happen in the sequel?

Heyecanlı filmleri severim evet, ama bu filmin heyecanını kaldırabilecek miyim bilmiyorum çünkü daha şimdiden ikinci filmi kafamda kurmaya başladım! Bu arada, Joker muhtemelen oturuyor ve ben onun deli hayranlığını yaptığım için bana gülüyor.

As much as I love cliffhangers, I don't know whether I'll be able to put up with my excitement because I'm already dreaming about the upcoming film! Meanwhile, Joker is probably sitting there and laughing evilly as I stan for him and all his craziness.

Bir sonraki gönderide görüşmek üzere, ha ha ha!

See you in the next post, ha ha ha!